۱. عدم گوش دادن به بیماران:
گاهی پزشکان در مشغله کاری، بدون اینکه به دقت به بیمار گوش دهند، تشخیص یا درمان را شروع میکنند. برای مثال، پزشکی که بدون توجه به شرح حال کامل بیمار، سریعاً یک درمان استاندارد تجویز میکند.
۲. کمتوجهی به نگرانیها و ترسهای بیمار:
پزشکانی که نسبت به هراسهای بیمار بیتفاوت هستند. مانند پزشکی که به ترس بیمار از عوارض جانبی دارو اهمیت نمیدهد.
۳. عدم اطلاعرسانی کافی:
پزشکانی که فرآیند درمان یا ریسکهای عمل جراحی را به طور واضح توضیح نمیدهند. نظیر پزشکی که زمان کافی برای توضیح عوارض جانبی یک پروسیجر جراحی را اختصاص نمیدهد.
۴. نداشتن همدلی:
به عنوان مثال، پزشکی که در برابر اضطراب بیمار برای تشخیصی جدی، بیتفاوتی نشان میدهد.
۵. رفتار خشک و بدون حرارت:
پزشکانی که بسیار بوروکراتیک و فاقد گرمی انسانی برخورد میکنند، مانند پزشکی که در طول ویزیت تنها به صفحه کامپیوتر خیره میشود و به چهره بیمار نگاه نمیکند.
۶. بیتوجهی به درد و ناراحتی بیمار:
مانند پزشکی که به شکایت بیمار از درد شدید، توجه کمی نشان میدهد و عجله دارد تا به سراغ بیمار بعدی برود.
۷. اطلاعرسانی فنی و پیچیده:
پزشکی که از اصطلاحات پزشکی پیچیده استفاده میکند بدون اینکه مطمئن شود بیمار مفهوم آنها را درک کرده است.
۸. عدم پیگیری و بازخورد:
پزشکی که پس از انجام تستهای تشخیصی، در پیگیری نتایج و ارائه بازخورد به بیمار کوتاهی میکند.
۹. مقصر دانستن بیمار:
پزشکانی که بیمار را به خاطر وضعیت سلامتیاش مقصر میدانند، مانند اینکه به بیمار چاق بگویند ناراحتیهایشان تنها به دلیل اضافه وزن است، بدون توجه به عوامل دیگر.
۱۰. ملاقاتهای بسیار کوتاه:
پزشکی که در زمان ویزیت بیمار، فقط چند دقیقه وقت صرف میکند، که این ممکن است باعث شود بیمار احساس کند نگرانیهایش به طور کامل شنیده نشده است.
این اشتباهات میتوانند منجر به کاهش اعتماد بین پزشک و بیمار شوند، همچنین تأثیر منفی بر روی رضایت بیمار و نتایج درمان داشته باشند.